سالهاست که دیگر حتی در نظام اداری کشورهای درحال توسعه ،کسی از «منابع انسانی» حرفی نمیزند . اکثر دولت ها به این حقیقت دست یافته اند که کارمندان ، کارگران ، دانشجویان ، دانش آموزان و در کل آحاد جامعه مهمترین «سرمایه انسانی» یک مملکت محسوب میشوند ولذا حاضر نیستند سرمایه های انسانی خود را به راحتی در خطر بیاندازند . اینجا جای بحث در مورد رفتارگذشته مان نسبت به سرمایه های به حق این مملکت یعنی نخبگان ، هنرمندان ، کارآفرینان و غیره نیست و البته امیدوارم از فردای عبور از برزخ کرونا ، این را در دستور کار اصلی خود قرار دهیم با این وجود حالا که دولت محترم در اتخاذ «استراتژی مقابله با کرونا» حتی در درون خود به یک وحدت نظر نرسیده و قصد دارد تا با طرح به اصطلاح «فاصله گذاری هوشمند» عملا شعار«درخانه بمانیم» را بی فایده جلوه دهد ، جا دارد به این سوال مهم بیاندیشیم که امروز برای ما کدامیک اهمیت بیشتری دارند؛ حفظ سلامت همه جانبه «مردم» یا جنبه های مختلف «اقتصاد» ؟
اما قبل از پاسخ به این سوال خوب است منصفانه از خود بپرسیم ؛ طی سالهای اخیر ، مگررشد اقتصادی کشورما چقدر بود که حالا برای همین چند ماه پیش رو تا این حد نگران هستیم؟ آیا برای کشوری مثل ایران که در شرایط تحریم قراردارد ، هیچ عاملی در توسعه اقتصادی ، مهمتر از سرمایه انسانی وجود دارد ؟ وقتی به این دوسوال خوب دقت میکنیم نمیتوانیم منطق دولت محترم را در تعلل برای قرنطینه عمومی ویا تعطیلی ادارات و بخش های غیرضروری اقتصاد درک کنیم . این باعث می شود که دو احتمال در ذهن قوت گیرد .
اول اینکه دولت محترم نمیخواهد هزینه مادی تامین زندگی اقشار کم درآمد در شرایط قرنطینه کامل را متحمل شود و دوم اینکه دولت در فکر اجرای استراتژی مهار کرونا از طریق همه گیری سریع بیماری است .
من به سهم خود به عنوان یک شهروند نگران این فقدان برنامه ریزی منسجم در دولت ، برای اجرایی نمودن استراتژی مهار بیماری کرونا هستم و پیشنهاد میکنم مسئولین محترم در شرایط فعلی با مردم صادق تر باشند .
مردم ما بارها نشان داده اند که درشرایط سخت درکنار همه دولت ها مانده اند و حالا نوبت دولت است . شرایط سخت اقتصادی مملکت در دوران دفاع مقدس و مجاهدت این مردم چیزی نیست که از یادها برود . همین حالا هم آنهایی که کنار مردم ایستاده اند ، آن سود جویانی نیستند که ماسک و موادضدعفونی را بطور رسمی با پنج تا ده برابر قیمت وارد بازار کرده یا صادر میکنند . مردم ما قدردان خیرین و انسان های نیکوکاری هستند که یک ماه است پشت چرخ خیاطی ساده نشسته اند و برای آنها به رایگان ماسک میدوزند . این مردم قدردان عالمان ، دانشمندان و متخصصان خود هستندکه در زمان ناپدید شدن خیلی از مدعیان ، درکنارشان ایستاده اند و در بیمارستان ها و مراکز تحقیقاتی تلاش میکنند تا سلامتی را به جامعه هدیه کنند و قطعا در صورت حمایت دولت و حضور پر رنگ تر نمایندگان در میدان، تمام قد پای کار می ایستند….. .
در نهایت باید یاد آوری کنم، اگر دولت محترم ، تحت پروتکلی منسجم ، با قید توجه به ضرورت فعالیت دستگاه های مرتبط با نیازهای اولیه جامعه ، دستور قرنطینه عمومی اعلام دارند حداقل از محل صرفه جویی مبالغ ماموریت ها و اضافه کاری های پرداختی به کارکنان بخش دولتی و خصوصی و از محل صرفه جویی هزینه های مختلف انرژی و سوخت ، میتواند به راحتی هزینه حمایت از تمام خانواده های بی بضاعت ، کارگران روزمزد ، کاسبان دستفروش و غیره را به شکلی آبرومندانه تامین کند و شک ندارم که در چنین شرایط بحرانی اگر مردم مسئولان را در کنار خود و هم سطح خود ببینند حاضرند تا هر زمان که لازم باشد ، با محدودیت هایی اینچنین بسازند . حالا وقت پاسخ به همان سوال اول است ؛ مردم یا اقتصاد ؟ مساله این است ؟
