گیل‌نامه / تأثير انتخاب مدیران بومی از آن جهت مهم به نظر می رسد که مسئولان بومی بیشتر و بهتر با ظرفیتهای حوزه جغرافیایی خود آشنایی داشته و به نقاط قوت و ضعف حوزه کاری اشراف بیشتری دارند. البته صرفاً پرداختن به مبحث بومی گرایی در انتصاب مدیران کافی نبوده و نباید از تخصص، تعهد، مردم داری، توانمندی و تلاش در جهت حل مشکلات جامعه غافل بود. یکی از مطالبات مردمی در کنار شایسته گزینی استفاده از توان مدیران بومی است. اما باید دید این مطالبه قانونی و به حق مردمی تا چه حد در نگاه تصمیم گیران و منصوب کنندگان بصورت عملی نمود عینی پیدا کرده و تا چه اندازه بر روند عزل و نصب مدیران تأثيرگذار خواهد بود.
شاید در علم مدیریت آیتم بومی گرایی بصورت آکادمیک آنچنان مورد توجه و تأکید قرار نگرفته باشد ولی زمانی که به روند ارائه خدمات به مردم خصوصاً در حوزه های جغرافیایی کوچک بنگریم پی به اهمیت موضوع بومی گزینی در نصب مدیران خواهیم برد، تأثير انتخاب مدیران بومی از آن جهت مهم به نظر می رسد که مسئولان بومی بیشتر و بهتر با ظرفیتهای حوزه جغرافیایی خود آشنایی داشته و به نقاط قوت و ضعف حوزه کاری اشراف بیشتری دارند.
البته صرفاً پرداختن به مبحث بومی گرایی در انتصاب مدیران کافی نبوده و نباید از تخصص، تعهد، مردم داری، توانمندی و تلاش در جهت حل مشکلات جامعه غافل بود. مدیران بومی و ساکن در محل مأموريت می توانند وقت بیشتری را در حوزه فعالیتی و جغرافیایی خود سپری کرده و در ساعات اداری و عندالزوم غیراداری پیگیر معضلات و مشکلات منطقه بوده و پاسخگوی مردمان عزیزی باشند که حضرت امام (ره) از آنها بعنوان ولی نعمت یاد کرده و حل مشکلات آنها بارها و بارها بصورت تأکیدی در بیانات رهبری فرزانه انقلاب مشهود و ملموس بوده و به عبارتی از اوجب واجبات تعریف و تشریح شده است.
با اینکه به نظر نگارنده تنها محل تولد یا سکونت مسئولین و مدیران به شکل خاص تضمین کننده توان مدیریتی آنها در حوزه کاریشان نبوده و نیست اما میتواند به عنوان عاملی تأثيرگذار در روند ارائه خدمات و تسهیل کننده امور مردم مورد تحلیل، بررسی و توجه قرار گیرد.
دسترسی آسان و بدون واسطه و در هر ساعت از شبانه روز به مدیران بومی راحت تر بوده و تجربه نشان داده است که در ادوار مختلف مردم با مدیران و مسئولان بومی ارتباط بهتر و راحت تری برقرار کرده و اتفاقاً در حوزه منابع انسانی و مدیریتی در کنار شایسته گزینی همیشه یکی از مطالبات مردمی استفاده از توان مدیران بومی بوده است.
در همین راستا هیئت وزیران در جلسه مورخ ۲۰ شهریور ۱۳۸۴ بنا به پیشنهاد وزارت کشور و به استناد اصل یکصد و سی و هشتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، آیین نامه لزوم اقامت مدیران در محل مأموریت خود را مشتمل بر دو ماده و یک تبصره با ملحوظ داشتن ضوابط انتخاب، انتصاب و تغییر مدیران موضوع مصوبه شماره ۱۴۲۶/۱۹۰۱ مورخ ۱۳۸۲/۱۱/۰۱ شورای عالی اداری تصویب و جهت اجراء ابلاغ نموده است تا بصورت قانونی بر اهمیت سکونت مدیران در محل فعالیت و مأموريت آنها تأکید ورزیده باشد.
اما باید دید این مطالبه قانونی و به حق مردمی تا چه حد در نگاه تصمیم گیران و منصوب کنندگان بصورت عملی نمود عینی پیدا کرده و تا چه اندازه بر روند عزل و نصب مدیران تأثيرگذار خواهد بود که در جستارهای بعدی میتوان بصورت مصداقی، اختصاصی و آماری نیز به آن پرداخت.
