گیل نامه / رشته کوه هیمالیا نه فقط برای کوهنوردان، بلکه برای کل مردم دنیا شناخته شده است، رشته کوهی با قلل مرتفع بالای ۸۰۰۰ متر در کشورهای نپال، پاکستان و تبت. امروزه هیمالیانوردی آرزوی هر کوهنوردی است، آرزویی که تحقق آن نه تنها سال‌ها طول می کشد، بلکه ممکن است جان کوهنورد را نیز تهدید کند.
به گزارش گیل نامه / در دنیا ۱۴ قله مرتفع بالای ۸۰۰۰ متر وجود دارد که عمده آنها در هیمالیا است، کوهنوردان هرساله شانس خود را برای صعود به بام دنیا امتحان می‌کنند، گروه معدودی موفق می شوند و گروهی تلاش نافرجام خواهند داشت. در کشور ما نیز کوهنوردانی هستند که شانس خود را امتحان کرده اند، یکی از این معدود کوهنوردان که از قضا گیلانی است، «آرمان حداد» است.
در کارنامه این کوهنورد گیلانی، در کنار صعود به قلل مرتفعی چون قله ۷۱۳۴ متری لنین در قرقیزستان و یا قله ۶۸۵۶ متری آمادابلام در نپال؛ سه صعود موفق به سه قله بالای ۸۰۰۰ متر نیز دیده میشود. وی سال ۱۳۸۸، به قله ۸۱۶۳ متری ماناسلوی نپال، سال ۱۳۹۵ به قله ۸۰۳۵ متری گاشربروم دو پاکستان و سال ۱۳۹۶ به قله ۸۰۴۷ متری برودپیک باز هم در پاکستان صعود کرد و نامش را در سایت ۸۰۰۰ متریها ثبت نمود.
این هیمالیانورد ۳۳ ساله می‌گوید: یک کوهنورد تا سن ۵۰ سالگی می تواند به این ورزش ادامه دهد، بنابراین به هشت هزار متری های باقیمانده اعلام آماده‌باش می‌کنم.
البته آرمان دو صعود نافرجام به قله ۸۲۰۱ متری چوآیو در تبت چین و قله ۸۱۲۶ متری نانگاپاربات پاکستان نیز داشته است. خودش در این خصوص می‌گوید: به هر حال فاکتورهایی برای یک صعود موفق لازم است، برای مثال وقتی شرایط آب و هوایی برای مدت طولانی مساعد نباشد کاری از دست کوهنورد برنمی‌آید.
لازم به ذکر است، یاداور شویم که تاکنون هیچ کوهنورد گیلانی برای صعود به قله هشت هزار متری حتی تلاش هم نداشته است و حداد جزو معدود هیمالیانوردان کشور محسوب میشود، به طوری که وقتی فدراسیون کوهنوردی جمهوری اسلامی صعودهای وی را معادل سازی کرد به آرمان عنوان مقام سوم جهان را اعطا کرده است.
از حداد در خصوص شرایط صعودهایش می‌پرسیم؛ می‌گوید: همه اینها را بدون استفاده از کپسول اکسیژن صعود کرده ام، این یک تکنیک مهم است، در حالی که عدم استفاده از کپسول باعث عوارض خطرناکی چون بیماری‌های مغزی و ریوی می شود، اما تمریناتم به گونه ای است که می توانم بر این عوارض که به بیماری ارتفاع شایع شده است، غلبه کنم.
وی ادامه داد: صعود هایم به واسطه ارتفاع بالای قله، حداقل ۵۰ روز طول می‌کشد و بیش از ده دوازده هزار دلار خرج روی دستم می‌گذارد، از همین رو پیدا کردن یک اسپانسر قوی به معضل همیشگی و مهم برایم تبدیل شده است.
اما اگر از بحث هزینه بگذریم به شوخی به آرمان گفتیم در این ۵۰ روز معضل بهداشت را چگونه حل می کند؟ وی نیز با خنده گفت: بالاخره هر دو یا سه هفته یک حمام سبک با برف می گیریم.
درد و دل های مان با آرمان ادامه پیدا کرد، وی گفت: تجهیزات کوهنوردی در ایران خیلی گران است، از سال ۸۹ به این طرف، تیم ملی بزرگسالان هم نداشتیم تا در قالب آن فعالیت کنیم، از همین رو چیزی که من و امثال من را به ادامه فعالیت در رشته کوهنوردی تشویق می کند، تنها «عشق» است، عشق به کوهستان.
وی ادامه داد: ما مدالی کسب نمی‌کنیم از همین رو تلاشمان دیده نمی شود، به همین دلیل از شهرداری و شورای شهر رشت اگرچه همیشه لطف داشتند، ولی مجدانه درخواست می کنم به شکل ویژه‌ای به این رشته نگاه کنند.
حق با آرمان است، وقتی فدراسیون زیر بار هزینه نمی‌رود و تیم ملی را تعطیل میکند، واقعا حرفی برای گفتن باقی نمی ماند، تنها عشق می تواند به چنین افرادی انگیزه دهد تا بیش از ۸۰۰۰ متر در سرمای سوزان زیر ۵۰ درجه روی برف و یخ را بپیمایند، عشقی که شاید برخی ها را تا ابد لای برف و یخ نگه دارد، اما شوخی اش هم برای آرمان قشنگ نیست، و وی به جد می‌خواهد تک تک لحظات صعود را برای مردمانش تعریف کند.
پی‌نوشت: آرمان حداد را باید علاوه بر کوه نورد، مستندساز قابلی دانست چراکه وی از معدود کوهنوردانی است که همیشه به دوربین فیلمبرداری و عکسبرداری مسلح است و لحظات صعودش را به تصویر می‌کشد. وی با ترکیب هنر و ورزش از طریق تهیه عکس و فیلم مستند و ارائه آن بصورت نمایشگاه عکس و اکران فیلم مستند، علاقمندان به ورزش کوهنوردی را با فضای بکر کوهستان آشنا میکند و حتی فیلم مستند صعود به قله ی مانسلو با عنوان “مانسلو دشنه ای در آسمان” موفق به دریافت جایزه در فستیوال بین المللی فیلم های مستند در ایتالیا شده است.
خط اول ورزشی
#گیل نامه
