رشت، بی سایه سار، بی درخت

گیل نامه / با نرم افزار ماهواره ای گوگل، از بالا به استان گیلان که نگاه میکنی، انگار یک تکه مخمل سبز است که جا به جا، با آتش سیگار متعفن ملعونی، سوزانده شده است. بزرگترین نقطه سوخته، رشت نام دارد. لکه ای بر دامان استانی که بزرگترین فرصت و در عین حال. بزرگترین تهدیدش، همین سرسبز بودن است.

شهری که بزرگترین شهر نوار شمالی کشور میخوانندش، روزگاری نه چندان دور، پر بود از دار و درخت. از چنارهای کنار خیابانهایش تا انواع و اقسام درختان مثمر و غیر مثمر، که در گوشه گوشه حیاط خانه های بزرگ و کوچک، از دیوار به کوچه ها سرک کشیده بودند. شهری ‌که پر بود از باغهایی که در هر گوشه و کنار، قامت درختانشان، قدمت باغ را به رخ میکشید. شهری که سبزتر بود و دلگشا تر…

حالا اما، در نتیجه آفت توسعه بی حریم و بی حرمت نسبت به گذشته شهر، نه باغی مانده و نه کوچه باغی. آپارتمانهای بسیار و بی قواره، با درهای ماشین رو به هم چسبیده شان، مجالی برای رویش درخت در کوچه ها باقی نگذاشته اند و سطح زیر ساختشان، محلی برای درختی درنظر نگرفته است. خیابانهای عریض، باغها را درنوردیده اند و درختان چند ده ساله شان را به خاطرات کودکان دیروز، تبعید کرده اند.

همه این‌ها به کنار. تنها جایی که برای درختان در فضای عمومی شهر باقی مانده، حاشیه خیابانها هستند که آنها هم، در سایه توجهات قانونی و مردان قانون و قانونگذاران محتاج بودجه و بودجه مدفون در کمیسیونهای ماده فلان، اندک اندک، سایه خود را برمیچینند و فضا را برای تماشای نمای برجها و تابلوهای بزرگ سردر فروشگاه ها، باز میکنند.

رشت، هر روز از هویت شمالی خود بیشتر فاصله میگیرد. از معماری بگیر تا فضای سبز. جوری که گاهی در مقایسه بسیاری شهرهای دیگر خارج از این جغرافیا، آن ها را برای عنوان شمالی، محق تر میبینیم.

رشت بی درخت، رشت بی هویت است. شهر برگ و بار نیست، شهر دود و آهن است. نیزه آفتابش، در بی درختی و بی سپری، برنده تر و سوزاننده تر است. به رشت قدیم نمیماند. اما آیا مهم است؟

از خودمان بپرسیم تا به مسوولین برسیم. چند نفر از ما کمبود درختان بلند و زندگی ساز را در زندگیمان و در شادمانی روحی مان. حس کرده ایم؟ برای این مسوولیت اجتماعی چه قدمی برداشته ایم؟ مسولان را که بیخیال. آنها به کار قیمت گذاری برای قطع درختان راغب ترند تا اندیشیدن به راهی برای توسعه فضای سبز داخل شهر. به هرحال، اداره کردن شهر خرج دارد. اما به این پرسش گردشگرانی که به رشت بی درخت میرسند، چه پاسخی باید گفت؟ لکه خاکستری گسترده بر دامان سبز گیلان، درحال تکثیر و بزرگتر شدن است. این زشت ترین میراث ماست برای آیندگان.

 

گیل نامه /  انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.

#گیل نامه

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.